De weg van de 1000 bochten….

Dag 6; Chiang Mai- Soppong. Vroeg uit de veren, de rugzakken ingepakt. Ze puilen al helemaal uit, zoveel spullen hebben we toch niet gekocht deze dagen? Na een goed ontbijt met verse bananen worden we rond een uur of 10 opgehaald door de minibus. Deze minibus zat goed vol met allemaal backpackers. Al snel waren we Chiang Mai uit en reden we richting de bergen. Deze minibus ree alleen het traject Chiang Mai- Pai. Het landschap begon al snel te veranderen; bergachtig, met veel tropische begroeiing. Heel veel wilde bananenbomen, rijstvelden in allerlei kleuren groen. En hier en daar een pittoresk dorpje met bamboe hutjes. Volgens de Lonely Planet een ” very scenic route” .Het traject was echt heeeeel erg bochtig, vandaar de titel van dit stukje. Er was echt nauwelijks een recht stuk weg. Na een uurtje begon nummer 1 (Ruben) dan ook flink over te geven. Daarna volgden al snel nummer 2 (Sander) en nummer 3 (Iris). Maar ze waren niet de enigen, ook enkele stoere backpackers hadden het zwaar. Snel een reistabletje erin gestopt in de hoop dat het zou helpen. Na ongeveer 1,5 uur was er een korte pauze bij het Half Way Cafe. Na ruim drie uur draaien arriveerden we in een giantische regenbui in Pai. Maar de zon brak al snel weer door. De rugzakken gestald, en Lianne ging het vervoer regelen voor het volgende traject; Pai- Soppong Phang Mapha. Dat viel niet mee, zowat alle minibusjes wilden ons wel terug naar Chiang Mai brengen. Bij het busstation uiteindelijk na veel praten 4 plaatsen in een minibus geregeld.  Ruben moest op schoot, want voor de rest zat ie vol. In Pai nog wat gegeten, en toen waren we er klaar voor. De tabletjes deden hun werk, niemand was meer ziek, wel sloom nu. We werden op verzoek gedropt voor onze guesthouse; Little Eden Guesthouse. Echt een klein paradijsje, met een mooi zwembad pal voor onze “Lotus House” . In dit huis van 2 verdiepingen verblijven we 3 nachten. Het ziet er echt heel mooi uit, alleen de badkamer ruikt een beetje musty. We hebben bij het guesthouse gegeten, in een leuk paviljoentje tussen gigantische bamboestruiken. Vooral Ruben is erg in zijn sas; ze hebben er nl kipschnitzel met frietjes. Te erg voor woorden – we weten het! – maar hij is er erg blij mee. Heeft zijn bord tot de laatste kruimel leeggeten. Nog even wat in het dorp rondgelopen. Het is echt een gat, zelfs geen 7-11 supermarktje, laat staan internet. Maar de mensen zijn vriendelijk en groeten je bijna allemaal. Vooral onze attractie, de blonde Ruben staat erg in de belangstelling.

Tham Lot Cave

Dag 7; Soppong. Omdat we toch wel een beetje moe waren van een hele dag in de minibus hangen, hebben we eerst maar eens lekker uitgeslapen. Ze hebben hier ook yoghurt met muesli, dus dat is weer eens iets anders dan steeds maar weer die gebakken eieren. (Je hoort Ruben niet klagen hoor) Ons was verteld dat we in het dorp bij de loale supermarkt een pickup-auto konden regelen die ons naar de Tham Lot Cave (grot) zou brengen.  Dit bleek inderdaad het geval. Wij allemaal achter in de bak en hupsekee, daar gingen we. Het leek wel Peking Express….. De kinderen vonden het wel spannend in die auto. We reden zo’n 9 km over hele slechte weg met gaten en kuilen vol water (het had weer flink geregend vannacht en vanochtend) Bij de ingang van de grot moest je een gids met olie-lamp huren,  anders kwam je de grot niet in. Ze vonden dat we eigenlijk wel 2 gidsen nodig hadden, maar wij vonden 1 gids echt voldoende. Het vrouwtje met de olielamp slofte voor ons uit, lichtte het pad bij en probeerde iets uit te leggen met het 1,5 woord engels dat ze sprak. De grot was heel groot, bevatte 3 grote “kamers” , maar was niet echt heel speciaal. Ze konden het niet winnen van de grotten van Han, zeg maar. Maar het was toch wel leuk om ze te bezoeken. De rest van de middag hebben de kinderen heerlijk gezwommen. De zon was doorgebroken, en het was echt warm geworden. Wij hebben lekker in de hangmat in het theehouse bij de rivier liggen lezen. En Lianne liet zich eens heerlijk verwennen met een uitgebreide voetmassage. Ja ja, het leven van een backpacker valt niet mee! (zie de foto)  ’s Avonds deden de verkopers van de kipschnitzels weer goede zaken, wijzelf zagen echter meer in het heerlijke thaifood. Op tijd naar bed, want je kunt hier ’s avonds een kanon afschieten, er is werkelijk niets te beleven in dit gat.

De Lisu Hilltribe

Dag 8; Soppong.  Het plensde weer verschrikkelijk vanochtend. Dus nog maar even lekker liggen te lezen, c.q. gameboyen. Ook heb ik het schriftje weer helemaal bijgewerkt. Hierin schrijf ik wat we iedere dag doen, en maak ik een overzichtje wat we hebben uitgegeven. Zo kunnen we een beetje bijhouden of we binnen het budget blijven. Na enkele uren werd het weer droog. We liepen een stukje het dorp uit en sloegen een klein weggetje in. Dit weggetje liep omhoop de heuvel op. Op die heuvel wonen mensen van een bergstam, de Lisu Hilltribe. Het dorpje zag er eigenlijk niet echt veel anders uit, alleen droegen hier wel relatief veel mensen nog klederdracht. Bont gekleurd met veel  borduursel, en de mannen van die wijde turkoois blauwe fluwelen broeken. In de plaatselijke mini-supermarktje hebben we wat te drinken gekocht. Het oude winkel-dametje zat eigenlijk te borduren toen wij kwamen. Ze liet ons allerlei handwerk en borduursels zien, en we hebben enkele dingen gekozen uit de collectie handcraft. En paar tasjes en beursjes en van die armbandjes die wij willen gebruiken om onze flightbags beter te kunnen herkennen op de transportband van de vliegvelden. In dit dorpje kwamen we langs een hutje waarin een klein baby’tje in een rieten mandje lag te slapen.  Echt superschattig, zo’n klein schatteboutje. We mochten het kindje bewonderen en op de foto zetten. Onderaan de heuvel was een ander guesthouse, de Soppong-River-Inn. Het zag er leuk uit, we hebben hier even rondgekeken, en in het Seven Elephants Restaurant bij dit guesthouse hebben we geluncht. Echt superlekker. Je kon aangeven of je het spicy of niet (mai phet) wilde hebben. Graag dan “mai phet” maar! Overheerlijke chicken-cashew met groenten, en Michel een of ander onbekend prutje, om je vingers bij af te likken. De kinderen een tostie, die hadden ze ook. Ze verkochten hier supermooie sarongs uit Indonesie, te mooi om te laten liggen. Terug in de guesthouse nog heerlijk gezwommen, geluierd, gelezen etc. ’s Avonds wilden we graag weer terug naar het Seven Elefants Restaurant, maar toen we daar aankwamen gingen ze net dicht. Ze hadden zelf nl helemaal geen gasten, dus de kok en iedereen was al naar huis. Jammer zeg! Bij Little Eden hebben we toen maar wat kipschnitzels laten aanrukken, voor ons zelf uiteraard something different. We zaten net te eten, en toen werd het aardedonker. De stroom was uitgevallen. Diner bij kaarslicht, very romantic…….Na ongeveer een half uur ging de lamp weer aan. We hebben alle rugzakken helemaal uitgeladen, en opnieuw weer ingepakt. Alles zit nu veel beter, veel kompacter. De wekker staat op 7 uur, we willen op tijd zijn voor de bus, want die komt hier maar enkele malen per dag langs.

Same same, but different

Dag 9; Soppong – Mae Hong Son. Na een allerlaatste blik op het Little Eden Guesthouse deden we de rugzakken weer om. Het is niet zo ver lopen naar de bushalte, maar een metertje of 300. De bushalte is onder een grote boom, met houten banken eronder.  Je kunt niet echt zien hoe laat de bus langskomt, maar hij schijnt rond 10 uur langs te komen. Inderdaad, het was maar goed dat we op tijd waren, want even na half 10 kwam ie al aanzetten. Hupsakee, alle rugzakken er in en zoek maar een plekje.  Er was nog plaats genoeg. Dit is de local bus, het gewone openbaar vervoer zeg maar. De ramen en de deur bleven gewoon open tijdens het rijden en er waren 3 fans die op volle sterkte ronddraaiden voor nog meer verkoeling. Deze rit was 65 km en duurde ongeveer 2 uur. Het was wel een enorme aanslag op ons budget, voor 5 personen moesten we maar liefst 180 Bath betalen. ( ongeveer 3,60 euro) Deze bus reed veel trager dan een minibus, je hebt ook veel meer beenruimte. Door het langzame tempo heb je ook veel minder kans om ziek te worden. Dit gebeurde dan ook geheel niet.  (dus same same, but different) Rond het middaguur kwamen we aan in Mae Hong Son. Hoofdstad van de Mae Hong Son provincie. Een leuk, klein en overzichtelijk stadje rondom een meer met Birmese tempels. Het is niet groter dan Knegsel denk ik. We wilden naar het guesthouse lopen, maar we liepen de afslag voorbij, waardoor we een eindje uit de richting raakten. Het was warm en de rugzakken best zwaar voor de kinderen. Toen we aan een mevrouwtje in een piepklein rose auto-tje de weg vroegen, stond ze er op ons persoonlijk weg te brengen. Het auto-tje was zo klein dat ze 2 keer op en neer moest. We vonden het wel super-aardig! Bij Sang Tong Huts werden we verwelkomt door Louise, de Australische eigenaresse. Ook zij was super aardig. Na onze backpacks gedropt te hebben in de hutten kregen we nog een hele rondleiding. De kinderen zitten in Tree Top’s. Dit moet een soort boomhut voorstellen, maar dan anders (same same, but different)Je gaat de boomhut binnen van bovenaf, hij staat op een helling die naar beneden gaat. Het terras is wel 12 meter hoog, je hebt een schitterend uitzicht over het perceel en de rijstvelden helemaal beneden. De badkamer en de hut zijn zeer smaakvol ingericht. De boomhut heeft zelfs een koelkast,  erg handig voor onze blikjes) Wijzelf zitten in Paul’s hut, die staat nog enkele meters hoger dan Tree Top’s. Deze hut is pas nieuw herbouwd en ziet er ook super mooi uit. Smaakvol ingericht in oranje/geel met turqouise. Na een heerlijke douche gingen we met de jeep van Sang Tong Huts naar het stadje (ongeveer 10-15 minuten te voet) We brachten de was even weg, en gingen lunchen bij Salween River Restaurant. Heerlijk eten, zowel thaifood als westers. Voor ieder wat wils dus. Verder hebben we nog wat rondgelopen en in een internetcafe geschuild voor een mega-plensbui. De site is weer bijgewerkt, al duurde het wel lang. Internet is hier enorm traag, vooral het plaatsen van de foto’s duurt een eeuwigheid. ’s Avonds zijn we teruggelopen naar Salween, voor een wederom lekkere maaltijd. Toen in het donker terug naar Song Tong Huts. Het laatste stuk is niet verlicht, je loopt een paadje omhoog op de tast. Onderweg hoor je honderden kikkers kwaken, wat een hele aparte ervaring is. In de hut van de kinderen kunnen we allemaal zitten, en hebben we koel drinken. We hebben nog een potje gekaart, en dat was het dan weer voor vandaag.

Soppong Phangmapa, Little Eden guesthouse

mooie kamers in prachtige tropische tuin

Soppong Pangmapa, Little Eden Guesthouse www.littleeden-guesthouse.com 295 Moo 1, T. Soppong Pangmapa, Mae Hong Son. e-mail; littleeden_soppong@yahoo.com tel 66-53-617053. Leuk guesthouse met veel verschillende soorten accomodatie’s. Van simpele bamboehutjes tot een heel huis voor jezelf. Wij verbleven in het Lotus House, een van de luxere accomodaties. Met een groot 2 persoonsbed (met klamboe) op de 1e verdieping. Ze hebben extra bedden voor de kinderen bijgeplaatst, het huis was groot genoeg. Wel veel mieren in de badkamer en het rook er niet zo fris. Bedden werden niet opgemaakt en ook voor schone handdoeken moest je zelf vragen. Lotus House kost 1200 bath per nacht voor 2 personen exclusief ontbijt. Extra bedden 100 bath. Er is geen airco, wel een fan. Pluspunt is het grote goed verzorgde zwembad voor je deur, en de mooie tuin met schitterende planten er in. Verder mega veel muggen, je wordt hier compleet lekgestoken. Eigenaresse Phen is vriendelijk, maar niet overtuigend. Eten is goedkoop en heerlijk.