De weg van de 1000 bochten….

Dag 6; Chiang Mai- Soppong. Vroeg uit de veren, de rugzakken ingepakt. Ze puilen al helemaal uit, zoveel spullen hebben we toch niet gekocht deze dagen? Na een goed ontbijt met verse bananen worden we rond een uur of 10 opgehaald door de minibus. Deze minibus zat goed vol met allemaal backpackers. Al snel waren we Chiang Mai uit en reden we richting de bergen. Deze minibus ree alleen het traject Chiang Mai- Pai. Het landschap begon al snel te veranderen; bergachtig, met veel tropische begroeiing. Heel veel wilde bananenbomen, rijstvelden in allerlei kleuren groen. En hier en daar een pittoresk dorpje met bamboe hutjes. Volgens de Lonely Planet een ” very scenic route” .Het traject was echt heeeeel erg bochtig, vandaar de titel van dit stukje. Er was echt nauwelijks een recht stuk weg. Na een uurtje begon nummer 1 (Ruben) dan ook flink over te geven. Daarna volgden al snel nummer 2 (Sander) en nummer 3 (Iris). Maar ze waren niet de enigen, ook enkele stoere backpackers hadden het zwaar. Snel een reistabletje erin gestopt in de hoop dat het zou helpen. Na ongeveer 1,5 uur was er een korte pauze bij het Half Way Cafe. Na ruim drie uur draaien arriveerden we in een giantische regenbui in Pai. Maar de zon brak al snel weer door. De rugzakken gestald, en Lianne ging het vervoer regelen voor het volgende traject; Pai- Soppong Phang Mapha. Dat viel niet mee, zowat alle minibusjes wilden ons wel terug naar Chiang Mai brengen. Bij het busstation uiteindelijk na veel praten 4 plaatsen in een minibus geregeld.  Ruben moest op schoot, want voor de rest zat ie vol. In Pai nog wat gegeten, en toen waren we er klaar voor. De tabletjes deden hun werk, niemand was meer ziek, wel sloom nu. We werden op verzoek gedropt voor onze guesthouse; Little Eden Guesthouse. Echt een klein paradijsje, met een mooi zwembad pal voor onze “Lotus House” . In dit huis van 2 verdiepingen verblijven we 3 nachten. Het ziet er echt heel mooi uit, alleen de badkamer ruikt een beetje musty. We hebben bij het guesthouse gegeten, in een leuk paviljoentje tussen gigantische bamboestruiken. Vooral Ruben is erg in zijn sas; ze hebben er nl kipschnitzel met frietjes. Te erg voor woorden – we weten het! – maar hij is er erg blij mee. Heeft zijn bord tot de laatste kruimel leeggeten. Nog even wat in het dorp rondgelopen. Het is echt een gat, zelfs geen 7-11 supermarktje, laat staan internet. Maar de mensen zijn vriendelijk en groeten je bijna allemaal. Vooral onze attractie, de blonde Ruben staat erg in de belangstelling.